آهای اونهایی که قرار بود عید بیایید مشهد.....اومدین؟ می آیید؟ خواهید آمد؟

نه تونستم و نه خواستم با پیچوندن واقعیت و جور دیگه جلوه دادنش، شرایط و نگاهها رو به نفع خودم تغییر بدم.

امشب بعد از این همه مدت اینطور زندگی کردن، آرزو کردم کاش گاهی جور دیگه ای بودم. هرچند هنوزم همین خودمو و همین رفتارمو دوست تر دارم! ولی این طرز رفتار، حداقل در یک مورد، تکرار میکنم!!! حداقل در یک مورد که حسابی به ضررم تموم شده. من امشب به این نتیجه -که گفتم- رسیدم و حاصلش یه دل درد شدید عصبی هست که نمیذاره از شنیدن صدای بارون لذت ببرم و باعث شده ساعت یک و سی دقیقه ی نصف شب، دست به قلم مجازی! ببرم و حرفمو اینجا بنویسم...

            چه محال خنده داری.....

** تو رفته ای و خوب میدانم

          در خاطراتت هم نخواهم بود

                باید  فراموشت کنم  ، اما

                       راحت بگویم....مرگ راحت نیست

*** تو مرگ را هم طلسم کرده ای

            وگرنه

                بدون تو 

                     تا الان باید می مردم!

پ.ن: از این سه تا خوشم اومد.

مثلا مینوشتم شنبه...تاریخ فلان...ساعت فلان....مامان چای آورده و همه دارن میخورن جز بابا که هنوز از خواب بعداز ظهر دل نکنده. شب قراره بریم طرقبه. این مثلن بود!

بعد تکه کاغذو زیر موکت میذاشتم که امکان جابجاییش از فرش کمتر بود یا توی جعبه کتابهایی که کنار انباری بودن و توی کتابخونه ی کوچیکمون جا نشده بودن. یا حتی زیر فیله ی کابینتهای آشپزخونه!

اون روز توی چمدون هایی که مامان از انباری در آورده بود که به ابجی کوچیکه بده، چمدون دوران مجردیمو دیدم و یه برگه کوچولو از همینها که گفتم، توش پیدا کردم.

سه مطلب کوتاه داشت. تاریخ، اسم خودم و  پایینش هم نوشته بودم"روز پدر".

دلم پر کشید واسه اون تاریخ و اون روز. یه حس غم و   حسرت بی فایده. کاغذو چند روز نگه داشته بودم و هرروز  بهش سر میزدم. ولی هربار که میرفتم نگاش میکردم دلم پرغم میشد.

دیروز مچاله ش کردم و انداختم دور....

هر چند این غم نبودن بابا تا همیشه همراه منه اما فکر میکنم حسرتها رو باید مچاله کرد و انداخت دور....

اعتراف میکنم حتا نمیدونستم توی پارک ملت یه بخشی برای ورزش بانوان وجود داره!

یه اتفاقی افتاد که حالم گرفته شد. دو تا دختر نوجوون اومدن نزدیک آلاچیقی که ما نشسته بودیم. پشت به ما روی نیمکت نشستن. نمیدونم بین ما چه کسی به اونها توجه داشت و به همه گفت اون دو تا پسرن. نگاه کردم. دو تا نوجوون که موهاشون پسرونه کوتاه شده بود و حتی پشت گردنشون خط گرفته بود مثل آقایون. با اینکه شال روی سرم بود سریع نشستم که منو نبینن.اونم از پشت سر!!!! خخخخ

دقت کردم روم به دیفال یکیشون از روی لباسش لباس زیرش مشخص بود. ولی گفتم خب کسی که بخواد لباس زنونه بپوشه لباس زیرش رو هم میپوشه!

چند نوع برخورد اونجا انجام شد. من و دو سه نفر فقط متعجب شدیم و خودمون رو از دید اونها پوشوندیم. دو سه نفر بی تفاوت مثل قبل بدون پوشوندن خاصی باقی موندن. یه نفر با شوخی و خنده تقاضای ویدیوچک کرد! و بقیه به اونها اعتراض کردن. حتا یه نفر در آخر رفت تا تکلیف رو مشخص کنه و من انقدر از این کار ناراضی بودم که دنبالشو نگرفتم و ازش نپرسیدم نتیجه رو.

دلم براشون سوخت. شاید واقعا اختلال هویت جن.سی داشتن...واقعیتو نفهمیدم. و اینکه چه برخوردی مناسب بود؟...ولی مطمئنم داد و بیداد راه انداختن کار خیلی بدی بود. خب هرکس اعتراضی داشت میتونست پوشش ش رو مناسبتر کنه. ولی باز با خودم میگم خب اگه واقعا پسر باشن و این کار زشت رو انجام داده باشن چی؟

تحمل این شهر شلوغ حتا برای همین چند روزه هم برای من سخته.

از دیدن این همه دوندگی و اعصاب خوردی مردم، استرس گرفتم!!

خدا به همه آرامش و آسایش و سلامتی بده.

بپرید ادامه

بفرمایید ادامه

نظر یادتون نره

*دوستان نظر خصوصی نزارید ک بتونم تایید کنم...مرسی..بپرید ادامه